Ένας τρελός, τρελός κόσμος
Διαβάζω και δεν πιστεύω στα άμοιρα τα μάτια μου: «Η Σάρον Στόουν δεν μπορεί να έχει την κηδεμονία του γιου της, γιατί με τη συμπεριφορά και τις πρακτικές της έδειξε ότι είναι ακατάλληλη μητέρα». Αυτή ήταν η δικαστική απόφαση με την οποία η διάσημη ηθοποιός για άλλη μία φορά προκάλεσε αίσθηση σε όλες τις αμερικανικές οικογένειες, χάνοντας την επιμέλεια του 8χρονου Ρόαν. Αιτία στάθηκε ένα περιστατικό κατά το οποίο η Στόουν πρότεινε: «Ο Ρόαν πρέπει να κάνει ενέσεις μπότοξ στα πόδια του». 27 σελίδες ήταν το έγγραφο που βγήκε από την αίθουσα του Ανώτερου Δικαστηρίου του Σαν Φρανσίσκο και το οποίο έχει πολλές λεπτομέρειες για τον παράδοξο τρόπο με τον οποίο η 50χρονη πλέον ηθοποιός έβλεπε το ρόλο της ως μητέρας. Για την ακρίβεια, το έγγραφο την παρουσιάζει ως αμελή και νευρωτική μάνα, η οποία «αντιδρά υπερβολικά σε πολλά θέματα υγείας». Σύμφωνα με τη δικαστή, Αν-Κριστίν Μάσαλ, η διάσημη σταρ υπέβαλλε το γιο της σε αχρείαστες, ακριβές και πιθανόν επιζήμιες ιατρικές επεμβάσεις. Το αποτέλεσμα των υπερβολικών αντιδράσεών της σε καθημερινά προβλήματα που αφορούν την ανατροφή ενός παιδιού ήταν να επιβαρύνονται οι μαθησιακές δυσκολίες του Ρόαν, δημιουργώντας του ψυχολογικά προβλήματα. Εκτός από τις ενέσεις μπότοξ, ως θεραπεία για την κακοσμία των ποδιών (λόγω μυκητίασης), η δικαστής αποκαλύπτει ότι η Στόουν έκρινε πως ο γιος της είχε πρόβλημα στη σπονδυλική στήλη του, ενώ στην πραγματικότητα έπασχε από δυσκοιλιότητα!Κατά τα άλλα, τυχερά τα τέκνα των επωνύμων, όπως έλεγα κι εγώ κάθε φορά που διάβαζα ότι εις εξ αυτών υιοθέτησε κάποιο παιδάκι που δεν είχε στον ήλιο μοίρα. Από τη φτώχεια στη... Χάρυβδη. Γιατί, τελικά, δε νομίζω ότι η τρέλα πάει μόνο στη Στόουν. Όλο το Χόλιγουντ την έχει την πετριά του. Δείτε πώς περιφέρουν η Ατζελίνα Τζολί και ο Μπραντ Πιτ το μικρούλη τον Μάντοξ (ένα από τα δικά τους υιοθετημένα): με ξανθές και κόκκινες ανταύγειες στα μαλλάκια του. Αν και, εδώ που τα λέμε, δεν είναι ανάγκη να είναι υιοθετημένο το παιδί του επωνύμου, για να υποφέρει ή, τέλος πάντως, να μεγαλώσει με τον πιο στραβό τρόπο... Θυμάστε τι έσουρε η κόρη της Τζόαν Κρόφορντ στην... πολυαγαπημένη μητέρα της σε ένα βιβλίο που έγινε μπεστ σέλερ και γυρίστηκε ταινία; Πόσες άραγε ακόμα Κρόφορντ δεν έχουν παιδέψει τα παιδιά τους όσο δε λέγεται;
Δείτε τώρα και τη Λούρδη, την κόρη της Μαντόνα. Όχι, δεν έχει την όψη παιδιού που υποφέρει, δε μοιάζει όμως απελπιστικά, παρά τη μικρή ηλικία της, με ρεπλίκα της μανούλας; Δεν αναφέρομαι στην -απολύτως λογική- εξωτερική ομοιότητα, για την οποία ευθύνονται τα γονίδια, αλλά στον τρόπο με τον οποίο ντύνεται και ποζάρει. Εδώ που τα λέμε, μαντονόπαιδο είναι το άμοιρο, από ποια θα αντέγραφε πόζες; Από τη Μαρία Κάλλας; (Δε θέλω να σκέφτομαι πώς θα είναι οι γιοι του Μάικλ Τζάκσον, όταν θα μεγαλώσουν...)
Τα παιδιά των επωνύμων (και τα πάθη τους) ήταν τελικά η αφορμή για να ρίξω μία ματιά, άλλη μία ματιά, στον παρανοϊκό κόσμο των VIP: Η Ναόμι Κάμπελ χαστουκίζει όποιον περάσει από μπροστά της. Ο Ντέιβιντ Ντουκόβνι (του «X Files») εισήχθη σε κλινική για να αποτοξινωθεί από το σεξ. Η Πάρις Χίλτον εμφανίζεται σε τηλεπαιχνίδι μέσω του οποίου προσπαθεί να βρει «την καλύτερη φίλη της ζωής μου, γιατί οι άλλες φίλες μου με πρόδωσαν και εκμεταλλεύτηκαν την καλοσύνη μου» - που ξεχειλίζει από τα Prada της. Αυτά, για να αναφέρω μόνο τρία από τα πιο πρόσφατα παραδείγματα παράνοιας. Και όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν ή κάποια στιγμή θα κάνουν παιδιά, τα οποία θα μεγαλώσουν... πώς; Έτσι ώστε η τρέλα να έχει συνέχεια, υποθέτω.
Κακά τα ψέματα: Όσο πιο πολλά λεφτά κερδίζεις, τόσο πιο παράλογος γίνεσαι, πιο ακραίος... και, την ίδια στιγμή, πιο αμετροεπής, πιο ανόητος, πιο «κούφιος». Να μας τη χαρίζουν τη δημοσιότητα (και τα παρελκόμενά της) και να μην την παίρνουμε, αν θέλουμε να διατηρήσουμε την ψυχική υγεία μας. Όχι; (Ή μήπως, αν μας τη χαρίζουν, να δοκιμάσουμε για λίγο, ίσα ίσα για να πάρουμε μια γεύση;)
Μιας και το έφερε η κουβέντα, διαβάστε και αυτό που αλίευσα από το Ίντερνετ: «Μια πρωτότυπη ιδέα είχε η Σάρον Στόουν: υιοθέτησε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι. Σύμφωνα με την ίδια, η υιοθεσία δεν πρέπει να αφορά μόνο τα παιδιά. Έτσι, ανέλαβε το συγκεκριμένο ζευγάρι, το οποίο πριν από πολλά χρόνια είχε επίσης υιοθετήσει δύο παιδιά. Το ζευγάρι, ωστόσο, έχασε τα παιδιά του, το ένα σε τροχαίο και το άλλο από τον ιό του AIDS. Ένας τρόπος για να ξεπεράσει τον πόνο του ήταν η βοήθεια από ειδικούς. Έτσι το γνώρισε και η Στόουν, κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψής της σε φιλανθρωπικό ίδρυμα που οργάνωνε υποστηρικτικά προγράμματα για γονείς που έχουν χάσει τα παιδιά τους. Η ηθοποιός τούς πρότεινε να τους υιοθετήσει και εκείνοι δέχτηκαν. Έτσι απλά. Έκτοτε τους βλέπει συχνά, τους βγάζει έξω, τους παίρνει στις διακοπές της κτλ.». Να υποθέσω ότι τα δύο γεροντάκια έχουν γίνει αγνώριστα από τα μπότοξ στα οποία θα τα έχει υποβάλει η... σωτήρας τους;
Λόγια σοφά...
... περί ζωής και θανάτου
Τζακ Κέρουακ (συγγραφέας): «Όλη η ζωή είναι μια ξένη χώρα».
Γούντι ¶λεν (σκηνοθέτης-ηθοποιός): «Δεν είναι ότι φοβάμαι να πεθάνω, απλώς δε θέλω να είμαι παρών εκείνη τη στιγμή».
Ρόμπερτ Φροστ (ποιητής): «Μπορώ να συνοψίσω όλα όσα έμαθα για τη ζωή σε μία μόνο λέξη: Συνεχίζεται».
Τρούμαν Καπότε (συγγραφέας): «Η ζωή είναι ένα σχετικά καλό έργο με μια κακογραμμένη τρίτη πράξη».
Στρατής Τσίρκας (συγγραφέας): «Μα, ποια ζωή μπορείς να την πεις ωραία, χωρίς έναν άξιο θάνατο;».
Φρίντριχ Νίτσε (φιλόσοφος): «Η μόνη ανταμοιβή των νεκρών είναι ότι δε θα ξαναπεθάνουν ποτέ!».
Όσκαρ Ουάιλντ (συγγραφέας): «Η ζωή είναι πολύ σημαντική για να την πάρουμε στα σοβαρά».
Τζακ Λέμον (ηθοποιός): «Ο θάνατος τερματίζει μια ζωή, όχι μια σχέση».
Η Μήδεια και οι άλλοι
Στην πρεμιέρα της «Μήδειας 2» του Δημήτρη Παπαϊωάννου στο Παλλάς άπασα η... καλή Αθήνα. Από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και την Έλλη Στάη μέχρι τη Φαίη Σκορδά (την ξανθιά κουτσομπόλα του Alter) και τον ¶γγελο Πυριόχο. Η τεράστια αίθουσα κατάμεστη από το πιο ετερόκλητο κοινό που έχω δει στη ζωή μου - ψέματα, και σε κάτι ελληνικές συναυλίες του Ντομίνγκο και του Παβαρότι το έχει δει αυτό το... αλλοπρόσαλλο πράμα. Θεατές που περισσότερο κοίταζαν ποιος ήρθε με ποιον παρά πάνω στη σκηνή. Όπου πάνω στη σκηνή οι χορευτές έδιναν την ψυχή τους. Ποιο το αποτέλεσμα; Το έγραψαν τέλεια στην Καθημερινή: «Έβλεπα στο φινάλε όλη την ομάδα των συντελεστών επί σκηνής, μια ομάδα τριαντάρηδων και σαραντάρηδων εργατών, δημιουργών, ταμένων του vissi d’arte, κι έβλεπα από κάτω έναν κόσμο λίγο πολύ κουρασμένο, συγκαταβατικό, χωρίς αγωνίες, χωρίς ερωτήματα, που σχεδόν έπληττε και χειροκροτούσε τυπικά. Δύο ασύμπτωτοι κόσμοι, που συνέπιπταν εκεί». Ήταν έτσι ακριβώς, και ακόμα χειρότερα. Έφυγα στενοχωρημένος. Όχι για αυτό που είδα στη σκηνή, για αυτό που είδα γύρω μου... Στενοχωρημένος που ήμουν κι εγώ μέρος αυτής της κενόδοξης παράστασης που δόθηκε στην πλατεία του Παλλάς. Παρ’ ότι λόγω επαγγέλματος με καλούν συχνά, σκέφτομαι να μην ξαναπατήσω σε τέτοιου είδους πρεμιέρα. Από ντροπή... Και από σεβασμό στη δουλειά όσων μοχθούν πάνω στη σκηνή. Αυτούς καλύτερα να τους χειροκροτώ στις καθημερινές παραστάσεις, μαζί με τους ανθρώπους που πήγαν έως το θέατρο για να τους τιμήσουν πληρώνοντας από την τσέπη τους το -τσουχτερό συχνά- εισιτήριο...
Όμορφη πόλη...
Μπορεί ενίοτε και η πανούκλα να γίνεται κούκλα. Δε χρειάζεται πολλά, ένα ρετούς, απλώς να γίνει με γούστο και κέφι. Το βλέπεις όταν κάτι παλιές, άθλιες πολυκατοικίες βάφονται ροζ, γαλάζιες, τσαγαλί και ομορφαίνουν τις γειτονιές τους. Το βλέπεις και όταν τοίχοι τεράστιοι ζωγραφίζονται και ξαφνικά από άθλια... τίποτα γίνονται έργα τέχνης. Όπου συναντώ τέτοιους τοίχους, ζωγραφισμένους από τον Αλέξανδρο Βασμουλάκη κάθομαι και τους χαζεύω. Ομορφαίνουν την άσχημη και άχαρη πόλη. Η δουλειά του (μπορείτε να τη γνωρίσετε και στο site www.vee.bz), απλωμένη σε διάφορες γωνιές της πόλης, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τους πίνακες που εκτίθενται στις αθηναϊκές γκαλερί. Είναι, εξάλλου, και απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών ο καλλιτέχνης. Ο καλλιτέχνης που βγάζει την τέχνη στους δρόμους μας και γεμίζει ομορφιά τους γκρίζους περιπάτους μας.
ΥΓ: Θαυμάσια, και κάτι παραπάνω, και η δουλειά της ομάδας Carpe Diem!
Προς τι η φασαρία;
Πριν από μερικά χρόνια μας έβαλαν να «φυτέψουμε» μικροτσίπ (με τα στοιχεία της ταυτότητάς τους, όνομα, διεύθυνση κτλ.) στα ζώα μας, απειλώντας μας ακόμα και με μεγάλα πρόστιμα, σε περίπτωση που κάποιο τετράποδο συλλαμβανόταν άνευ... Το κάναμε - γύρω στα 50 ευρώ στοίχιζε η ένεση με την οποία τοποθετούνταν η μικροκάψουλα κάτω από το δέρμα του ζώου, αν δεν απατώμαι. Έκτοτε σταμάτησε κάθε αναφορά στο θέμα. Ούτε υποχρεωτικό θεωρείται πλέον το μέτρο (το οποίο θα βοηθούσε ώστε να μειωθεί και ο αριθμός των αδέσποτων, μας έλεγαν), ούτε τίποτα... Και αμφιβάλλω αν οι κτηνίατροι συνεχίζουν να εμφυτεύουν κάψουλες. Οπότε, να σκεφτώ τι; Να υποθέσω ότι η όλη ιστορία είχε γίνει για να πλουτίσει κάποιος επιτήδειος που είχε σχέση με την εισαγωγή στην Ελλάδα και την εμπορία των μικροτσίπ, ή είμαι αδικαιολογήτως καχύποπτος;
Καμιά σχέση με τα μικροτσίπ, αλλά παρόμοια φασαρία δεν είχε γίνει και όταν ανάγκαζαν τα ταξί να βάλουν εκείνα τα φοβερά και τρομερά μηχανήματα που θα τύπωναν αποδείξεις; Πού είναι τα πρόστιμα με τα οποία θα τιμωρούνταν οι ταξιτζήδες που δε θα τα χρησιμοποιούσαν; Γιατί κανένας δεν τα χρησιμοποιεί πια... Αλλά κανένας!
¶ντε γεια!
Με αφορμή την «ανακαίνιση» του περιοδικού, την οποία θα διαπιστώσετε (και θα απολαύσετε) με τα ίδια σας τα μάτια σε λίγες εβδομάδες, εμείς πατάμε γκάζι και αποχωρούμε μεγαλοπρεπώς. Η παρούσα στήλη διέγραψε τον κύκλο της, είπε αυτά που είχε να πει και σας χαιρετά. Είναι εξάλλου καλό να μη μένουν στάσιμα στις ίδιες συνεργασίες, στην ίδια θεματολογία, στην ίδια αισθητική τα περιοδικά. Όπως είναι καλό να μη μένουν στάσιμοι και οι δημοσιογράφοι σε μια δουλειά, μια συγκεκριμένη συνεργασία. Ορεβουάρ, λοιπόν, και εύχομαι καλά ταξίδια με τις σελίδες των 4Τροχών ή με τα αυτοκίνητα και τις μηχανές σας. Ποιος ξέρει; Μπορεί σε κάποια στροφή του δρόμου να ξανασυναντηθούμε. Μόνο, να οδηγείτε προσεκτικά, ώστε να αποφύγουμε τη σύγκρουση...
Κοσμάς Βίδος